Rozdział 53

            Kiedy Olga obudziła się rano, Maxa już w łóżku nie było. Leżała przez chwilę nieruchomo, usiłując ułożyć sobie w głowie ostatnie wydarzenia i powzięte decyzje, ale po chwili dała spokój. Tu już nie było nad czym myśleć i nad czym się zastanawiać. Klamka zapadła. Pozostało jej tylko się dostosować. Nigdy nie umiała mu się przeciwstawić. Ani oprzeć. Nawet, kiedy ją krzywdził. Zza ściany dobiegł ją szum głosów, nie rozróżniała kto z kim rozmawia, ani tym bardziej słów, ale założyła, że to Max z Robertem. Skrzywiła się z niechęcią. Brat Maxa jakoś nie przypadł jej do gustu. Wydawał się śliski, niczym wąż. Banalne porównanie, ale wyjątkowo prawdziwe. W dodatku traktował ją dość protekcjonalnie, ale Olga bardzo tego nie lubiła. Ale chęć wypicia kawy sprawiła, że jednak postanowiła wstać. Z pokoju wyszła po cichu i równie po cichu udała się w stronę kuchni. Czyli tak naprawdę do pomieszczenia obok. Głosy stały się wyraźniejsze i faktycznie, to Max i Robert rozmawiali.

- I co masz zamiar teraz zrobić? – to pytanie zadał Robert i Olga zatrzymała się w pół kroku. Była ciekawa o czym mężczyźni rozmawiają.

- Teraz czekam na telefon – usłyszała Maxa.

- A jak nie zadzwoni?

- Zadzwoni, bez obaw. Zaproponowałem mu naprawdę korzystne warunki…

- Korzystne warunki? Brzmisz jak biznesmen…

- W pewnym sensie to jest biznes – Olga usłyszała szuranie odsuwanego krzesła, więc błyskawicznie cofnęła się do drzwi pokoju. Zrobiła to w samą porę, bo w progu kuchni stanął Max. Olga, trzymając rękę na klamce, ziewała szeroko, ale przerwała na widok męża. Który uśmiechał się lekko. – Wstałaś? – nie wyglądał na zaniepokojonego jej widokiem, ale przez moment dostrzegła cień niepokoju w jego oczach. Pewnie zastanawiał się, czy faktycznie dopiero co wyszła, czy może coś słyszała. Bo ta rozmowa na pewno nie była przeznaczona dla jej uszu.

- Kawy – jęknęła w odpowiedzi, ignorując alarm w głowie. – Królestwo za kawę! – wkroczyła do kuchni, nieco szurając kapciami.

- Kawa jest w dzbanku, częstuj się – Robert podniósł się z krzesła. Był w garniturze i krawacie. Wyglądał, jakby właśnie miał wychodzić do pracy. – Muszę iść. Bawcie się dobrze – z tymi słowami skinął im głową, zabrał teczkę i po chwili już go nie było.

- Czym zajmuje się Robert? – Olga nalała sobie kawy i usiadła na krześle.

- Importem i exportem win – wyjaśnił bez oporów Max. – To dobra przykrywka, usprawiedliwia częste wyjazdy oraz wszystko, co związane z transportem i przewozem przez granice.

- Fajnie – mruknęła. – Co dalej?

- Na razie poczekamy na informacje od Martoma – Max też usiadł. – Zdałem mu raport, zobaczymy co powie. Powrót do Paryża mamy na razie odcięty, pytanie co z  mieszkaniem w Zurychu…

- Mam nadzieję, że nie jest spalone. Mimo wszystko, włożyłam trochę wysiłku, żeby je urządzić. I nawet je lubię.

- Olga… - Max nie podjął tematu. – Co do wczorajszej rozmowy…

- Dość! – przerwała mu gwałtownie. – Koniec rozmów. Nie będziemy więcej do tego wracać. Znasz moje stanowisko i wiesz, co robić – dopiła kawę i wstała. – Chciałabym przez ten czas po prostu odpocząć.  

            Martom odezwał się dwie godziny później. Pochwalił za znalezienie przecieku, odzyskanie programów wraz z niedopuszczeniem do ich sprzedaży oraz za zlikwidowanie Fiodorowa. Chociaż tu był znacznie mniej zachwycony, może dlatego, że teraz część jego ludzi będzie chodziła samopas. Olga była odmiennego zdania. Była pewna, że nikt z tej grupy nie będzie długo chodził po ulicach, bo Sasza się tym zajmie. W końcu to byli jego przeciwnicy, nie ich. Ale nie powiedziała tego głośno, bo dobrze wiedziała, kiedy trzymać język za zębami.

- Dobrze, skoro już jesteście w Berlinie, możecie się do czegoś przydać – kontynuował ich szef tę pouczającą pogadankę. – Prześlę wam kilka informacji, które trzeba sprawdzić. Pomożecie też Donnovanowi, ma jeden dość istotny problem… Skontaktuję się z nim i powiem, że będziecie działać na jego terenie… - Martom rozłączył się bez pożegnania, jak zwykle zresztą. Nieco zaskoczona Olga spojrzała na Maxa. Nie podobał jej się pomysł, żeby zostać tutaj dłużej. Zwłaszcza w towarzystwie i mieszkaniu Roberta. Miała nadzieję, że szybko stąd wyjadą, ale rozkaz Martoma był jednoznaczny: zostajecie.

            Kilka następnych tygodni Olga i Max spędzili w Berlinie i jego okolicach. Wykonywali zadania od Martoma, polegające głównie na sprawdzaniu, czy zdobyte przez innych agentów informacje są prawdziwe. Albo wykonując „drobne prace zlecone” jak to ironicznie określił Doherty. Nie podobało mu się, że zostali odsunięci od  większych zadań. To, co robili w tej chwili z powodzeniem wykonałby pierwszy lepszy adept akademii. Olga nie narzekała. Miała okazję nieco odpocząć i zresetować umysł. Nadal była zła na swojego męża, ale te zachowywał się bez zarzutu i ten gniew powoli jej mijał. A już na pewno nie był tak zapiekły jak na początku. Co prawda, zdarzyło mu się wychodzić wieczorami, czy w ciągu dnia, ale przestała już na to zwracać uwagę. Tym bardziej, że resztę wolnego czasu poświęcał tylko jej (no dobrze, Robertowi również) i był naprawdę uroczy i miły. Więc znów dała się uwieść. Co nie znaczy, że tak całkiem straciła instynkt samozachowawczy. W dodatku utrzymywała regularny kontakt z Aleksandrem. Darylev pisał do niej, na przemian czułe i śmieszne, wiadomości, dzielił się swoimi myślami i prawił komplementy sprawiając, że zaczęła czuć się całkiem znośnie. Nigdy nie uważała siebie za piękność, czy kobietę od której facet nie może oderwać wzroku, a tu okazało się, że jednak może być obiektem pożądania mężczyzny, który nie przebywa z nią na co dzień. I który marzy, żeby znów się z nią kochać. Oprócz subtelnych aluzji potrafili pisać do siebie całkiem sprośne sms’y, co Olgę na początku nieco śmieszyło, ale potem nawet się spodobało.

            W końcu okazało się, że odpokutowali swoje winy i Martom łaskawie dał im większe zadanie. A konkretnie, oznajmił, że mają czekać na niego na lotnisku, gdzie przesiądą się do innej, prywatnej maszyny i polecą z nim jako obstawa.

- Kurwa, zredukował nas do ochroniarzy! – Max wściekł się na tą wiadomość.

- Daj spokój – Olga przerwała na moment pakowanie torby i spojrzała na niego z politowaniem.

- Jakie: daj spokój? – zirytował się w odpowiedzi. – Najlepszych agentów jako obstawa?? Tak się nie robi!

- Może właśnie dlatego, że jesteśmy najlepsi to chce, żebyśmy właśnie my z nim polecieli – zasugerowała, chociaż wierzyła w to średnio. Jej też pachniało to „karą”.

- Naprawdę w to wierzysz?

- Nie wiem – wzruszyła ramionami. – Ale skoro nie wiemy, o co mu chodzi, to po prostu pracujmy jak zwykle. Reszta się okaże…

            Agenci czekali na swojego szefa dokładnie w umówionym miejscu i oznaczonej godzinie. Martom był punktualny aż do przesady. Teraz też nie spóźnił się ani minuty, zjawił się w terminalu dokładnie o czasie. Miał ze sobą niewielką torbę na podręczny bagaż oraz małą, czarną walizkę, zamykaną na szyfrowy zamek i dodatkowo na małą kłódkę. Olga nie skomentowała tego, ale zaczęła się zastanawiać, co też cennego w niej przewozi, skoro aż tak ją zabezpieczył przed niepożądanym otwarciem.

Okazało się, że na bocznym pasie lotniska czekał już na nich mały, prywatny samolot. Pilot i stewardesa przywitali ich na pokładzie dość oszczędnie, ona zaproponowała coś do picia, a on od razu udał się do kabiny, żeby przygotować maszynę do startu. Pół godziny później kołowali po pasie, żeby po chwili wzbić się w powietrze. Olga nie przepadała za lataniem. Męczyła ją ograniczona przestrzeń oraz świadomość, że w razie jakiś niespodziewanych okoliczności nic nie będzie mogła zrobić. Max nie miał takich problemów, najpierw konferował z Martomem, a potem poszedł spać. Olga półleżała z zamkniętymi oczyma, nie miała ochoty na pogawędki ze swoim szefem, ale i tak wiedziała, że zbytnio nie odpocznie. Lot trwał kilka godzin, a kiedy w końcu samolot wylądował, oczom agentów ukazało się niewielkie, prywatne lotnisko, na którym już czekał na nich samochód. Okazały SUV.

            Olga wysiadła z auta i rozejrzała się z ciekawością dookoła. Stali na żwirowanym podjeździe, tuż przed szerokimi schodami prowadzącymi do okazałej rezydencji. Prawdziwy lokaj w prawdziwej liberii gestem zaprosił całą trójkę do środka, a trzech chłopaczków zabrało ich bagaże. Wchodząc, zostali dokładnie sprawdzeni i pomimo protestów Olgi, musieli oddać broń.

- Kto tu mieszka? – wysyczała zła Olga, która nie lubiła rozstawać się ze swoim Sig’iem.

- Wszystkiego się dowiecie – odparł Martom, po czym uśmiechnął się szeroko i wyciągnął ręce w geście powitania w stronę nadchodzącego z głębi domu mężczyzny. Facet był postawny, dobrze zbudowany, miał całkiem dobroduszny uśmiech i siwe włosy. Ale spojrzenie miał ostre i czujne. I Olga nie wątpiła, że potrafił być bezwzględny. – Witaj, Michaił – odezwał się po rosyjsku.

- Witaj, James – mężczyzna odpowiedział mu w tym samym języku. – Miło, że w końcu znalazłeś czas, żeby odwiedzić starego przyjaciela – przeszedł na angielski, może dlatego, że agenci stali z minami sugerującymi, że nic nie rozumieją. Olga nie rozumiała, owszem, ale sytuacji, a nie języka.

- Wiesz, jak jest – zaśmiał się Martom, kiedy skończyli się ściskać. – Praca, praca i jeszcze raz praca.

- Znów to stare, dobrze znane usprawiedliwienie. Wiesz, że go nie przyjmuję?

- Wiem, wiem – pokiwał głową szef Ósemki.

- Kogo tym razem przywiozłeś? – baczne spojrzenie otaksowało stojących z boku agentów.

- To moi najlepsi ludzie – wyjaśnił Martom. – Olga Lenkov i Max Doherty – przedstawił ich, a Michaił uścisnął im dłonie. Olgi trochę dłużej, niż wypadało przy pierwszym spotkaniu. – Poznajcie, to mój stary przyjaciel, Michaił Usmanow – dokończył prezentację.

- Zjawiliście się w odpowiednim momencie – Usmanow poprowadził ich w stronę klasycznie urządzonego salonu. – Jutro wydaję małe przyjęcie dla moich partnerów biznesowych, poznacie naprawdę dużo wpływowych osób…

- To się znakomicie składa, bo mam kilka interesów do omówienia – Martom najwyraźniej się ucieszył.

- Iwan zaprowadzi was do waszych pokoi – Usmanow zwrócił się teraz bezpośrednio do agentów. – Odświeżcie się i zapraszam na kolację. A ciebie, mój drogi, na drinka – z tymi słowami skinął im głową i pociągnął Martom’a w stronę najbliższych zamkniętych drzwi.