Rozdział 4

Mam nadzieję, że wybaczycie mi tak krótkie rozdziały :D Ale dopiero się rozkręcam i cały czas intensywnie myślę jak poprowadzić tą historię... Mam nadzieję, że to co się tutaj pojawi Was nie rozczaruje. :D

Miłej lektury.

Alexandretta

***

       Otworzyłam oczy i cicho jęknęłam. Noc, spędzona na podłodze, w pozycji siedzącej, nieźle dała mi się we znaki. Bolały mnie plecy, bolał tyłek zmuszony do kontaktu z twardą podłogą. Zanim zdążyłam się podnieść, drzwi otworzyły się i do pokoju wszedł ten chudy mężczyzna. Spojrzał na mnie, uśmiechnął się lekko, po czym podał mi rękę, pomagając wstać.

- Chodź – polecił, wychodząc. Poszłam za nim, zła jak diabli i jednocześnie ciekawa, co też mnie teraz czeka. Czekało śniadanie, na stole w maleńkiej kuchni. Facet dłonią wskazał mi stołek, na którym przysiadłam i popatrzyłam nieufnie na stojący na blacie kubek z kawą i dwie kanapki.

- Jedz – odezwała się z kąta poznana wczoraj Sara. – Nie jest zatrute…

- Nic takiego nie powiedziałam – oburzyłam się, chociaż, muszę przyznać, taka myśl przeleciała mi przez głowę.

- Twoja mina mówi wszystko – roześmiała się kobieta. Miała przyjemny śmiech, jak Dzwoneczek z bajki Disney’a. Ostrożnie napiłam się kawy, smakowała całkiem nieźle, kanapki też wyglądały apetycznie, a ja byłam już bardzo głodna.

- Powiecie mi w końcu, kim jesteście i o co tu chodzi? – zapytałam, kiedy skończyłam jeść.

- Mam na imię Terry – po chwili wahania zaczął facet. – To jest Sara. Jesteśmy… z pewnej firmy. Twój ojciec prosił nas, żebyśmy mieli na ciebie oko…

- Mój ojciec? – kubek prawie wyleciał mi z ręki. – Mój ojciec nie żyje!

- To było krótko przed jego śmiercią…

- Ale… po co??

- Właśnie po to, żebyś nie skończyła w zaułku z kulą w głowie.

- Nic nie rozumiem. Dlaczego ci ludzie chcieli mnie zabić??

- Bo myślą, że wiesz coś, co może im zaszkodzić – wyjaśnił Terry. – Albo przynajmniej wiesz, gdzie to jest…

- Ale co ja mogę wiedzieć lub mieć?? Mój ojciec był zwykłym biznesmenem, co on miał wspólnego z waszą tajemniczą firmą??

- Rany, jaka ty głupia jesteś! – Sara poderwała się z krzesła. - Twój ojciec, złotko, był tajnym agentem! – kobieta stanęła nade mną z furią w oczach. – Szpiegował dla Stanów Zjednoczonych, zdobywał tajne informacje, narażał swoje życie!

- Co ty bredzisz?! – też wstałam, jeszcze bardziej zła. – Był biznesmenem, nie szpiegiem!

- Gówno wiesz! Zginął na służbie, przez jakiegoś gnojka, który go zdradził!

- Zginął w katastrofie lotniczej!

- Uspokójcie się – wtrącił się Terry, siłą sadzając mnie na stołku. – Sara mówi prawdę…

- Ale… jak to? – zdezorientowana klapnęłam na siedzisko. Poczułam łzy pod powiekami. Więc to wszystko to były kłamstwa?? Całe moje dotychczasowe życie opierało się na kłamstwach??

- Mówiłam ci, że to kretynka jest… - Sara spojrzała na faceta znacząco.

- Daj spokój – mruknął Terry i ukucnął przede mną. – Olgo, wiem, że ciężko ci w to uwierzyć. Ale twój ojciec naprawdę pracował dla CIA. Zrobił wiele dobrego dla tego kraju i powinnaś być z niego dumna…

- Nic nie rozumiem – chlipnęłam. – A jego interesy? Wyjazdy, szkolenia, klienci?

- Przykrywka, mała…

- Nie wierzę… - łzy ciurkiem płynęły mi po twarzy.

- Tak myślałem – westchnął Terry. – Zaczekaj chwilę… - wstał i wyszedł. Wrócił dosłownie po kilku sekundach niosąc w rękach kilka wypchanych teczek. – To akta twojego ojca i cały materiał operacyjny, jakim dysponujemy – położył papiery na stole. – Może jak to przeczytasz, zrozumiesz… Chodźmy, Saro…

Oboje wyszli, a ja zostałam sama. Sama ze stosem papierów, gdzie było opisane całe życie mojego ojca. Prawdziwe życie, a nie ta bajeczka, którą raczył nas na co dzień. Siedziałam odrętwiała i tępym wzrokiem wpatrywałam się brudnożółte okładki teczek. Tam była prawda, a ja nie byłam pewna, że chcę ją poznać. Czy chcę się przekonać, jaki naprawdę był mój ojciec? Nie wiem. Ale chyba nie mam innego wyjścia. Otarłam łzy wierzchem dłoni i zabrałam się do lektury.