Rozdział 28

Proszę bardzo, przed Wami kolejny rozdział :D Dziękuję za wszystkie komentarze - Ania Emma: też jestem ciekawa co było pod pokładem ;D

Alexandretta

***

              Jakim cudem Joe dostał się do list pasażerów i załogi, Olga nie wiedziała. W każdym razie, przyniósł pokaźny plik kartek z nazwiskami i rzucił im na łóżko. Bo Max zdecydował zrobić kolejne zebranie robocze w ich kajucie. Nie było tam może aż tyle miejsca, żeby urządzać wielką imprezę, ale na nasiadówkę wystarczyło. Zamówili sobie drinki i przekąski, po czym przystąpili do pracy. Z głośników niewielkiej wieży stereo, w którą wyposażony był pokój, sączyła się łagodna muzyka, a Olga i Marika zawzięcie stukały w klawiatury swoich laptopów wprowadzając do bazy danych kolejne nazwiska. Podzielili się pracą sprawiedliwie, one pisały, mężczyźni dyktowali i wynotowywali tych, którzy na pierwszy rzut oka wydawali się najbardziej podejrzani. W pierwszej kolejności obywateli brytyjskich i irlandzkich, a potem to już jak leci. Co sprawiło, że liczba nazwisk zmniejszyła się tak, mniej więcej, o połowę.

- Co za robota koszmarna – Olga oderwała się od komputera i przeciągnęła. – Nie mogłabym być analitykiem – mruknęła, kładąc dłoń na karku i usiłując rozmasować ścierpnięte mięśnie.

- Daj, ja to zrobię – Max podniósł się, stanął za jej plecami, a jego ciepłe dłonie szybko przyniosły ulgę kobiecie. Marika uniosła brwi, nieco zaskoczona. Była przekonana, że ta dwójka da sobie spokój z tym przedstawieniem, kiedy nie będą na widoku. Ale najwyraźniej nie zamierzali wypadać z roli.

- Dzięki, Słonko – Olga uśmiechnęła się lekko na widok min ich współpracowników, znów pochylając się nad laptopem. – Zauważyliście, że strasznie dużo Brytyjczyków na tym statku? – zwróciła się do swoich towarzyszy, pokazując brodą listy. – Jakaś promocja była, czy coś?

- Wyprzedaż posezonowa – zakpił Joe. – Ale masz rację. Dużo ich.

- Jeśli facet, którego znokautowałaś faktycznie był z IRA… - zaczął Max z namysłem.

- Zaraz znokautowałaś – przerwała mu szybko Olga. – Lekkie kopnięcie to było.

- …to może oznaczać, że faktycznie coś się dzieje… - jakby na potwierdzenie tych słów drzwi ich kajuty otwarły się z hukiem, a do środka wpadło dwóch uzbrojonych w karabiny facetów. Byli ubrani na czarno i mieli wściekłe miny. Cała czwórka agentów gwałtownie poderwała się na nogi, zaskoczona jak cholera. Olga i Marika odruchowo zatrzasnęły swoje laptopy, które po sekundzie się wyłączyły, a Max, zasłaniany przez Joe’go, wsunął wydruki pod łóżko. Żadne z nich nie sięgało po broń, z prostej przyczyny. Nie wiedzieli z kim mają do czynienia i zbyt wczesne ujawnianie się mogło im tylko zaszkodzić.

- Wyłazić! – rozdarł się jeden z napastników. – Już! – zamachał karabinem, co przyjęli z niepokojem. Machanie odbezpieczoną bronią to nigdy nie jest dobry pomysł. – I zamknąć się! – wrzasnął jeszcze, chociaż żadne z nich nie odezwało się słowem. Posłusznie wyszli z kabiny, z przerażonymi minami i w absolutnej ciszy. Mężczyźni poprowadzili ich na górny pokład i po chwili dołączyli do pozostałych pasażerów.

- Siadać! – rozkazał czekający tam facet i zdecydowanym ruchem pchnął Olgę, która wylądowała na deskach zdzierając sobie kolana do krwi. Wściekły Max zrobił minimalny krok w jego stronę, ale kolba karabinu trafiła go w żołądek, więc agent z jękiem upadł i zwinął się w kłębek. Olga natychmiast przypadła do niego z przerażonym okrzykiem, a widząc jego minę i prawidłowo odczytując jego zamiar, żeby wstać i dać facetowi w mordę, silnym chwytem przytrzymała go na miejscu.

-  Nie wydurniaj się – wysyczała. – Jesteś mi potrzebny żywy i sprawny. – Max skinął głową i z jękiem usiadł obok swojej partnerki. Marika i Joe wylądowali obok nich, bez opierania się i uszkodzeń ciała. Doherty od razu obejrzał kolana Olgi, ale oprócz otarć nic jej nie było. Za to Olga uważnie rozejrzała się po pokładzie statku. Pasażerowie zostali podzieleni na grupy kilkunastoosobowe i każdą taką grupę pilnowało dwóch uzbrojonych mężczyzn. Na szczęście „Santa Monica” nie była ogromnym wycieczkowcem, zaliczała się raczej do klasy średniej, więc samych pasażerów było około stu pięćdziesięciu. Dokładnie sto pięćdziesiąt sześć osób. Załoga liczyła pięćdziesiąt trzy osoby, ale oprócz pierwszego kapitana i jego zastępcy agentka nie widziała nikogo więcej. Zapewne zostali zamknięci gdzieś osobno. I taki sam los spotka pewnie także pasażerów, nie dość że łatwiej upilnować grupkę zamkniętą w pomieszczeniu, to jeszcze nie trzeba tylu strażników. To wszystko przeleciało przez głowę Olgi z szybkością błyskawicy, a po minie Maxa kobieta odgadła, że myśli jej partnera idą dokładnie w tą samą stronę. Nie mogli pozwolić dać się zamknąć. To oznaczało koniec zadania i zero szans na wydostanie się żywym z tych tarapatów. Póki co, porywacze nie mówili o swoich żądaniach, a przynajmniej nie przy nich. Agenci zastanawiali się, o co w tym chodzi. Czy napastnicy szukają kogoś, czegoś, czy po prostu zatopią cały statek w ramach jakiejś szalonej zemsty. Jakby w odpowiedzi na te niezadane pytania, nad ich głowami rozległ się ponury głos

- Zapewne wszyscy zastanawiacie się, kim jesteśmy i o co nam chodzi, że zakłóciliśmy wam ten całkiem przyjemny rejs… - przez pokład przeszedł cichy pomruk, zawierający w sobie liczne histeryczne nuty oraz pełne łez chlipnięcia. – Jesteśmy Narodowościowym Frontem Wyzwolenia Irlandii Północnej – na te słowa Olga znacząco spojrzała na Maxa, a w jej wzroku zalśnił ponury tryumf. Jednak IRA. – Chcemy odzyskać naszych towarzyszy broni, którzy zostali pojmani na terenie Wielkiej Brytanii i niesłusznie skazani i osadzeni w więzieniach – Olga i Max jednocześnie przewrócili oczyma. Niesłusznie, jasne. – Skontaktujemy się za kilka minut z najbliższym portem i przekażemy nasze żądania. Jak tylko nasi towarzysze wyjdą na wolność, wy też ją odzyskacie. Bez uszczerbku na zdrowiu. Pod warunkiem, że będzie grzeczni. Że będziecie współpracować. I będziecie cicho. Za chwilę moi ludzie odprowadzą was grupkami do kajut. Zostaniecie tam do momentu, aż bezpiecznie opuścimy statek. Wtedy przekażemy wasz namiar i na pewno ktoś przypłynie was uwolnić – agenci spojrzeli na siebie z niepokojem. Napastnicy nie mieli masek, więc istniało naprawdę duże prawdopodobieństwo, że prędzej zatopią statek, niż pozwolą na sporządzenie portretów pamięciowych. Zatopią albo wysadzą. To by tłumaczyło nerwowość faceta, którego Olga spotkała podczas swojej małej wycieczki. Chwilę później pierwsze grupki pasażerów zostały odprowadzone pod pokład, który stopniowo zaczynał pustoszeć. Olga słuchała szlochów, jęków i łkań prowadzonych ludzi, przypatrywała się ich przerażonym twarzom i zastanawiała się, czy właśnie tak skończą. W odmętach oceanu, wysadzeni i zatopieni, podczas zadania, które w teorii miało być łatwe i przyjemne, a jak zwykle okazało się parszywe. I skomplikowało się cholernie. No i myślała też w jaki sposób się w tego wyplątać. Dlatego zapewne nie od razu zauważyła faceta bez broni, który stanął przed ich grupką. Za to Max dostrzegł go natychmiast, natychmiast też zauważył spojrzenie jakie mężczyzna rzucił siedzącej obok niego kobiecie. A czerwony, opuchnięty nos porywacza powiedział mu wszystko. Facet przyglądał się jego partnerce uważnie, a na jego wargach wykwitł drwiący uśmiech. Olga w końcu wyczuła, że ktoś się jej przygląda, podniosła głowę i jej wzrok spotkał się ze wzrokiem mężczyzny. Kobieta szeroko otworzyła oczy i poczuła jak momentalnie robi jej się gorąco, a w gardle panuje dziwna suchość. Z trudem przełknęła ślinę, rzuciła szybkie spojrzenie w bok, na Maxa i już wiedziała, że on też już wie.

- Kurwa… - wyszeptała cichutko Lenkov, jakby do siebie, ale Doherty doskonale ją usłyszał. Miał dokładnie to samo zdanie.

- No proszę, kogóż my tu mamy… - facet pochylił się i jednym ruchem poderwał kobietę na nogi. – Nasza wścibska pasażerka…

- Nie jestem wścibska – zaprotestowała Olga z urazą. – Szukałam męża, już mówiłam.

- Tak, tak – porywacz pokiwał głową. – Już to słyszałem. Ale jakoś ci nie uwierzyłem. Zwłaszcza, kiedy prawie złamałaś mi nos…

- Ale nie złamałam, prawda? – agentka uśmiechnęła się niewinnie, co wkurzyło faceta solidnie, bo zamachnął się i wymierzył jej siarczysty policzek. Pod wpływem ciosu Olga zachwiała się, ale nie upadła. Tylko jej policzek zrobił się czerwony i zaczął piec. Max zacisnął pięści i poruszył się niespokojnie. Najchętniej rzuciłby się na tego gościa, ale wiedział, że nie ma najmniejszych szans wobec kilku uzbrojonych bandytów. Jak nic zastrzeliliby go od razu, a nie mógł na to pozwolić.

- Nie złamałaś – wycedził facet. – Ale bolało jak diabli, a ja nie lubię, kiedy kobieta prawie łamie mi nos. Czy cokolwiek innego. Poza tym, nie uwierzyłem w ani jedno twoje słowo, dlatego teraz sobie porozmawiamy. Powiesz mi, kim jesteś i czego szukałaś… - mężczyzna złapał Olgę za ramię i powlókł za sobą pod pokład. Kobieta opierała się, szarpała, ale kolejny cios sprawił, że musiała się poddać. Jej towarzysze patrzyli na to wszystko przerażeni, zwłaszcza Marika z Joe’m.

- Max… - wyszeptała Marika, nie wierząc własnym oczom, że Doherty siedzi i tylko patrzy. Ale nie widziała jego wzroku, który był absolutnie zimny i wróżył bolesną śmierć ludziom, którzy ośmielą się skrzywdzić jego partnerkę.

- Da sobie radę – wychrypiał Max, wracając do rzeczywistości. – Musimy się uwolnić, unieszkodliwić naszych strażników. Wtedy jej pomożemy.

- Ale… - chciała zaprotestować agentka, ale rzucił jej stalowe spojrzenie.

- Żadnych „ale” – warknął. – Da sobie radę, nic jej nie będzie. Przygotujcie się…

- Nie wiem, czy to wiara, czy pobożne życzenia – sarknęła Marika, wcale nie uspokojona. – Masz plan?